2.

Nie chcę cię zawieść, ale jestem związany z piekłem… - Demons, Imagine Dragons

Harry

Kiedy jej ciało leżało przede mną, mój oddech stawał się parą

- Piękna - wymruczałem, jeżdżąc swoim palcem wzdłuż linii jej żuchwy.

I cała moja. pomyślałem, kiedy przesunąłem kosmyk jej włosów, z zamkniętych powiek na porozrzucane po poduszce, złote loki.

Zniszcz ją. Spraw, że będzie krzyczeć z bólu.

Lubiłem oglądać ból, być jego świadkiem. To sprawiało, że czułem się mocniejszy niż byłem dotychczas. Wystarczyło wyobrażenie jej krzyku w bólu, a czułem się silniejszy od samego Boga.

Małe chrapnięcie wydostało się z jej rozchylonych ust, kiedy ja nie zaprzestawałem podziwiania jej. Zniszczenie takiego piękna wydawało się ignoranckie, ale taki byłem.

Podciągnąłem kołdrę na jej ramiona, wiedząc, że kiedy się obudzi, ogarnie ją chłód.

- Dobranoc, moja piękna laleczko - wyszeptałem przed pocałowaniem jej spoconego czoła, moimi lodowatymi ustami.

Lena

Otworzyłam oczy, wpatrywałam się w sufit przed owinięciem kołdry mocniej wokół mojego ciała. Dreszcze przebiegły po moich plecach, aż do koniuszków palcy. Nigdy wcześniej nie miałam złudzeń, przerażała mnie nawet myśl o widzeniu mężczyzny w nocy.

Nie mogłam przypomnieć sobie jego wyglądu, moje oczy zamgliły się przed tym, jak mogłam przyjrzeć się postaci dokładnie. Wszystko co zapamiętałam, to to, że był chudy.

Usiadłam, wytarłam pot z czoła i mocniej zawinęłam się kołdrą. Mój żołądek robił fikołki przy każdym moim najmniejszym ruchu, co powodowało coraz mocniejsze zaciskanie przeze mnie powiek. Starałam się zignorować ból, kiedy wychodziłam z łóżka; ale gdy moja stopa zetknęła się z podłogą, potknęłam się i upadłam.

Nie mogłam tego dłużej wytrzymać.

Kasłałam i dusiłam się, kiedy kwas z żołądka podchodził mi do gardła. Nigdy nie chorowałam tak bardzo, może to zjawa eksperymentowała z moimi nerwami.

Zajęczałam opierając się plecami krawędź łózka. Przetarłam usta opuszkami palców. Westchnęłam widząc bałagan na podłodze.

- Jezu - zajęczałam, kiedy mój żołądek się ścisnął.

Udało mi się doczołgać do łazienki na rękach i kolanach, unikając wymiocin.

Podniosłam deskę klozetową, zebrałam swoje włosy. Kiedy upewniłam się, że skończyłam, oparłam się o wannę, rozluźniając ciało; czekałam aż skutki uboczne znikną.

~*~

Chlipałam, kiedy moje oczy otworzyły się przez palący ból w moich rękach. Usiadłam i spojrzałam w dół na swoją skórę z przerażeniem. Paznokcie pozostawiły odciski na każdym centymetrze moich ramion, z których ran, wyciekała ciepła krew.

Nie zauważyłam, kiedy zasnęłam, ani nie wiedziałam, kiedy podrapałam swoją skórę. Wstałam, odkręciłam ciepłą wodę i zmarszczyłam nos, kiedy zmywałam czerwoną ciecz.

Harry

Stanąłem za nią, oglądając jak zmywała krew z jej ramion. Zrobiłem jej to, musiałem zobaczyć jak zadawała sobie samej ból. Dziwna moc ogarnęła moje ciało, kiedy oglądałem jej biadolenie przez sen.

Potrzebowałem jej teraz, nie wiedziałem jak długo mogłem wytrzymać wiedząc, że ona nie zna mnie, nie wiedziała o mnie.

Paul miał rację. Nie chciałem by tylko cierpiała, chciałem by była moją zabawką. Nie chciałem, by krzyczała jedynie z bólu, chciałem jej przyjemności. Pieprzyć jej mały umysł. Aby mogła się uwolnić, kiedy będę w nią wchodził*. Abym zniszczył ją bardziej niż była dotychczas.

Moje oczy obserwowały każdy jej ruchy, kiedy wycierała swoją czerwoną skórę ręcznikiem, krzywiąc się przy kontakcie. Położyła materiał na umywalce i przeszła przeze mnie do kuchni. Pozostawiłem swoje ciało w formie ducha, wiedząc co dostanie.

Patrzyłem jak jej mała postura szuka pod zlewem coś do czyszczenia, rozbawiła mnie cała ta sytuacja. Wróciła do sypialni, uklękła i sprzątała swoje wymiociny. Uśmiechałem się, kiedy przypadkowo dotknęła je ręką i przeklinała pod nosem.

Kiedy skończyła, wczołgała się na łóżko i okryła szczelnie swoje ciało kołdrą, tylko by po chwili wibracja telefonu jej przerwała.

Przeniosłem się na sufit, by patrzeć jak rozmawia.

- Halo? - zapytała osobę po drugiej stronie słuchawki.

Mogłem usłyszeć jej przyjaciółkę - Jay - mówiącą gorączkowo po drugiej stronie linii. Wywróciłem oczami i powstrzymałem się od zabrania jej telefonu i roztrzaskania go. Nie mogłem jej znieść, zawsze starała się pomóc Lenie i sprawić, że miała lepsze samopoczucie.

Przestań z narkotykami, proszę, bez tego będzie lepiej.

To nie jesteś ty, Lena, przysięgam, coś przejęło twoje ciało.

Zabiorę cię na odwyk i zapłacę, tylko obiecaj, że spróbujesz.

Jestem przy tobie, nie masz do tego powodów.

Nie mogę patrzeć jak powoli umierasz.

Bla, bla, bla, bla, bla. Wiązanie i pomaganie to nie moje rzeczy. Nie chciałem, by Lena czuła się lepiej, lubiłem jej powolną śmierć.

Kiedy mówiła, widziałem jej kościstą klatkę piersiową unoszącą i opadającą przy oddechu. Dawałem jej chłód dla zabawy. Dmuchałem na nią, patrząc jak owija swoje ciało szczelniej swoją pościelą, próbując ogrzać skórę, na której była gęsia skórka.

Drżała, jednak nadal kontynuowała rozmowę z tą suką na drugiej linii. Pieprzony bałagan.

Zamiast wkurzać się coraz bardziej na dziewczynę, która chce pomóc swojej przyjaciółce, postanowiłem odwiedzić podziemia; by oczyścić umysł i omówić kilka rzeczy z ojcem.

Lena

- Czuję się w tym wszystkim chora - wymamrotałam do niej, skubiąc samotną nitkę kołdry.

- Chora jak przeziębienie? - Wiedziałam co mi sugeruję.

Nadal bierzesz heroinę?

- Lena? – zapytała po chwili ciszy.

Nigdy jej nie okłamałam i nie chciałam teraz tego rozpoczynać.

- Nie – wyszeptałam prawie niesłyszalnie.

- Dziewczyno – westchnęła po drugiej stronie linii.

Wyobrażałam ją sobie w tamtym momencie: dłoń na czole, a jej oczy były szczelnie zamknięte przez zmartwienia.

- Obiecałaś – prawie jęknęła.

- Wiem – westchnęłam. – Ale starałam się – broniłam się.

- To nie jest rzeczywistość próbowania, ale jest nią to, jak bardzo się starasz. Czy kiedykolwiek powiedziałaś nie, narkotykom? Rzuć to, jesteś zbyt dobra, by tak żyć.

- Nie mogę tego rzucić, zainwestowałam w to fortunę - Próbowałam ominąć jej pozostałe pytania i mówić o pieniądzach jakie straciłabym, kiedy bym to rzuciła.

- Kogo obchodzą pieniądze, kiedy twoje życie wisi na włosku?

- Moje życie nie wisi na włosku – Prawie pękłam. – Nie masz pojęcia co czuje człowiek na głodzie, więc nawet nie udawaj, że wiesz.

- Lena – mówiła niemal się krztusząc. – Nigdy nie udawałam, ja po prostu chcę wiedzieć, że jesteś bezpieczna. Każdego dnia, kiedy nie rozmawiamy, nie chcę bać się, że umierasz na haju; może powinnaś znaleźć sobie chłopaka lub obejrzeć film w salonie. Chcę spokoju, nie niepokoju – Wiedziałam, że chciała dla mnie jak najlepiej, więc dlaczego doprowadziłam do czegoś takiego?

- Nie chcę chłopaka, ani pieprzonego oglądania telewizji, ani niczego. Będzie dobrze, Jay, przestań się zamartwiać – Pocierałam swoje skronie wolną ręką, kiedy ona kontynuowała.

- Powiedziałaś będzie, nie jest dobrze – wymamrotała

- Jest dobrze – Podkreśliłam jest. – Więc przestań się zamartwiać – zażądałam.

- Jesteś tak bardzo uparta – Zniechęcenie zaczęło być widoczne w jej głosie, ale teraz mnie to nie obchodziło.

- Proszę, po prostu spróbuj powoli się od tego odciągnąć. Proszę? – zapytała denerwując mnie.

Powinnam jej powiedzieć, że byłam przeziębiona.

- Taa, pewnie – kwęknęłam.

- Jesteś na mnie zła?

- Cholera, Jay, to już nie jest liceum, to prawdziwe życie.

- Nie odpowiedziałaś mi – powiedziała, kompletnie ignorując moje nawiązanie do liceum.

- Taa. Wkurzyłaś mnie trochę, kiedy próbowałaś wejść w nie swoje sprawy – Zastanawiałam się, czy jest szczęśliwa, że w końcu jej odpowiedziałam.

- Kurwa, Len, ja po prostu chcę twojego zdrowia i bezpieczeństwa, dlaczego nie możesz tego zobaczyć? – pytała z desperacją w jej słowach.

- Widzę to, ale to ty nie widzisz moich starań.

- Okej – Otworzyłam usta, by odpowiedzieć, ale ona rozłączyła się.

- Psiakrew – przeklęłam, rzucając telefon na puste miejsce obok.

Kiedy rozmawiałam z Jay, ból w moich rękach był nie do zniesienia; spojrzałam w dół, zobaczyłam krew ściekającą ze środka każdej rany.

Westchnęłam z frustracją, kiedy wyszłam z łóżka i ruszyłam z stronę łazienki, jeszcze raz. Parująca woda sprawiała, że ból był nie do zniesienia, szybko przechodził po moim skórze.

Jasnoczerwona ciecz otaczała białą marmurową umywalkę i spływała w dół. Krew zaczynała sączyć się jeszcze szybciej, sprawiło to, że byłam zaniepokojona.

Przekręciłam kurek zwiększając ciśnienie wody, co tylko pogorszyło.

- Cholera – zajęczałam, kiedy moje nogi zaczęły się trząść na widok tak dużej ilości krwi.

Wyłączyłam kran, złapałam wilgotny ręcznik i starałam się okryć nim jak najwięcej miejsc krwawienia.

Czerwony okrył kran, umywalkę i zauważyłam również szafkę; moja głowa zrobiła się lżejsza. Próbowałam odwrócić wzrok, ale tonie pomogło.

Wyszłam z łazienki i położyłam się na łóżku z nadzieją, że zawroty głowy ustąpią. Kiedy leżałam wpatrując się w przestrzeń, zauważyłam cień wkradający się z okna na moim piętrze. Podniosłam się, oglądając jak przybierał kształt człowieka.

Wypuściłam ręcznik z ręki, pozwalając mu upaść na łózko, ignorowałam towarzyszące mi mdłości i zaczajałam się do drzwi. Przyspieszyłam, kiedy cień powiększył się.

Zbiegłam po schodach, ale zatrzymałam się kiedy rozbrzmiał o pukanie do drzwi; wszystko ucichło, z wyjątkiem tykania zegara, które zasygnalizowało nową godzinę.

*zdanie brzmiało To have her release herself while I'm slamming into her. i do niego mam kilka wersji: jedna to ta, która jest w rozdziale, a druga Aby uwolniła się, kiedy będę ją bił.

nie mogłam ogarnąć kontekstu zdania...

a więc piszcie co sądzicie w komentarzach :) x